Onderzoek naar buitenlandse eigendommen is het meest rechtvaardige instrument voor het sociaal Vlaams woonbeleid

Uit een schriftelijke vraag van Nadia Sminate aan Vlaams minister van Wonen Matthias Diependaele (N-VA) blijkt dat in nog geen twee jaar tijd bijna 700 onderzoeken naar het bezit van buitenlandse eigendommen werden uitgevoerd. Zowat de helft (322) liep tegen de lamp en huurde in Vlaanderen dus een sociale woning terwijl ze in het buitenland eigenaar zijn van onroerend goed. Wat opvalt is dat Vlaams-Brabant achterop hinkt in het aantal uitgevoerde controles.

Sminate vroeg de minister onder andere naar een opsplitsing per Vlaamse gemeente, maar die cijfers reiken tot dus zover nog niet. Provinciaal zijn er wel opmerkelijke verschillen te melden.  Limburg spant de kroon met zo’n 186 bewijzen van buitenlands onroerend bezit, met het meeste bezittingen in Turkije, Italië en Marokko. Oost-Vlaanderen is dan weer de provincie waar er 71 bewijzen gevonden zijn, maar deze zijn wijdverspreid over wel 11 landen. Naast Turkije en Marokko zijn er ook sociale fraudeurs gevonden die bezittingen hadden in Filippijnen, Rusland, Tunesië, Slovakije, Letland, Syrië, Bulgarije, Oekraïne en Spanje. West-Vlaanderen en de provincie Antwerpen tellen elk 31 bewijzen van sociale fraudeurs en Vlaams-Brabant ten slotte sluit het rijtje af met 3 bewijzen van buitenlands bezit van onroerend goed. “Momenteel maakt een dertigtal sociale huisvestigingsmaatschappijen (SHM) gebruik van dit controlemechanisme, maar Vlaanderen telt zo’n 90 SHM’s. Dit toont aan dat er nog heel wat marge is”, zegt Sminate. “Ik roep alle Vlaamse sociale huisvestigingsmaatschappijen op om beroep te doen op onderzoeksbureaus en bij een vermoeden van bezit in het buitenland hier ook onmiddellijk gevolg aan te geven.”

“De controle op buitenlandse eigendommen is een succesverhaal en kan nog verder uitgebreid worden”, zegt Sminate. “De vermogenstoets moet het sluitstuk vormen in dit verhaal. Naast controle op bezit van buitenlandse eigendommen, kijken we dan ook naar saldi op een bank-, spaar- of effectenrekening. De cijfers van de controle van de buitenlandse eigendommen tonen aan dit nog maar het topje van de ijsberg is.”

“Dit is geen pestmaatregel”, duidt Sminate. “Het is een verhaal van rechten en plichten. Onze sociale huisvesting moet toekomen aan diegene die er nood aan heeft. Dat is niet meer dan sociaal rechtvaardig.”