Genoeg is genoeg (OPINIE)

Waar is die zorgeloze tijd? De tijd waar je op de speelplaats enkel schaar, steen, papier, 1,2,3 piano of een slecht gemikte voetbal tegen het klasraam hoorde?

Blijkbaar is een schoolomgeving een plaats geworden waar kinderen en jongeren onder invloed van hun thuisomgeving, (buitenlandse) media en religie zich kanten tegen onze normen en waarden.

Het mag, nee het moet zorgwekkend genoemd worden, dat scholen een steeds toenemende radicalisering en polarisatie onder hun leerlingen signaleren. Meisjes die bedekt naar school komen, buitenlandse conflicten die binnen de schoolmuren beslecht worden en radicale uitspraken waar leerkrachten verbouwereerd van achter blijven. De mens staat erbij en kijkt ernaar.

We moeten als Vlaamse samenleving een duidelijk signaal geven, harde lijnen trekken dat op onze scholen naar onze verlichtingswaarden wordt gehandeld. Naar wetenschap en logica, en veel minder naar traditie en religie. De rede zou een prominente rol moeten spelen. Gebruik van ons gezond boerenverstand in plaats van de religieuze dogma’s en achterhaalde praktijken.

De school, de klas moet met stip een neutrale omgeving zijn waar onze leerkrachten zonder vrees les kunnen geven. Een plaats waar de leerkracht objectief informatie en kennis overdraagt en niet een plaats waar TikTok, influencers of andere fake newskanalen de bron en vaak ook de aanzet zijn tot extreem gedachtegoed.

Want ja, benoem die olifant in de kamer maar. De radicalisering is voor een groot deel islamitisch geïnspireerd. Moeten we lijdzaam toekijken hoe waarden als vrijheid, zelfrespect, sociale orde,… grofweg van tafel geveegd worden door individuen die dit allemaal kapot willen maken? Moeten we onze kinderen en leerkrachten niet beschermen door hier paal en perk aan te stellen met grove sancties?

Toen wij vroeger buiten de lijntjes kleurden of tegen de schenen van de leerkrachten schopten -neem dit niet al te letterlijk-, werden we niet enkel op school door de perfect of de schooldirecteur de les gespeld, maar kregen we het thuis ook nog eens hard te verduren. Waar zijn in (godsnaam) de ouders van deze kinderen?

We kijken niet weg van de diverse samenleving die Vlaanderen nu is. Integendeel, we proberen die met tal van beleidsmaatregelen te omarmen. Maar wanneer men geen deel wil uitmaken van onze maatschappij, onze normen en waarden liever ziet vervagen, dan deze te respecteren en hiervoor bovendien kinderen en jongeren gebruikt om dit in onze scholen te verkondigen op allerlei manieren, heeft men hier absoluut geen plaats.

Handel naar onze wetten en intenties. Als je binnenskamers eender welke overtuiging of religie wil beleven: prima. Maar dit mag nooit of te nimmer iemand anders op een negatieve manier beïnvloeden.

Zijn we de tijd al niet lang voorbij dat we in de strijd tegen gewelddadige polarisering louter door de preventiebril moeten kijken? Het is er. In ons onderwijs, in het jeugdwerk, in de sportclub, in onze lokale besturen. Vlaanderen moet zich (figuurlijk) wapenen tegen dergelijke situaties van radicalisering en meteen een duidelijk antwoord kunnen bieden. Het is helaas geen kwestie meer van preventie, maar radicalisering moet -in al haar vormen- met harde middelen bestreden worden.

Trop is te veel en te veel is trop.

Genoeg is genoeg.